Simmi V

Stundum finnst mér við flækja einfalda hluti.

Það er alveg öfugt við alla þróun í heiminum! Farsími er t.d. ekki lengur bara farsími, heldur er hann  líka myndavél, vídeó myndavél, leikjatölva og staðsetningartæki með tölvupósti. Þessu tæki fylgir aðeins eitt hleðslutæki og er því einfaldara með í förum...!

En með því að einfalda öll þessi tæki í einu þá reynist oft erfitt að hringja úr þessum síma. Í staðinn fyrir að tala við mömmu þá er maður búinn að fylla innra-minnið af vídeó upptöku af tánum á sér.

Baráttan við aukakílóin er annað einfalt dæmi sem búið er að flækja.

Í gamla daga var borðaður feitur matur. Slátur, sviðasulta og fiskur með tólg teljast seint til hollmetis í dag. Samt erum við feitari en forfeður okkar. Ástæðan er hreyfingin eða öllu heldur hreyfingaleysið. Forfeður okkar unnu líkamlegt erfiði og voru sífellt að brenna orku og þurftu því orkuríkan mat á borð við slátur.

Í dag þurfum við líkamsræktarkort og jafnvel einkaþjálfara til þess að hreyfa okkur.  Ég er sekur, ég fór þessa leið. Ég fór í fitumælingu og fékk úrskurðinn að ég innihéldi meiri fitu en Skólaostur.

Ég og GOTTI vorum eins. Þessi niðurstaða var og er ástæðan fyrir því að ég sést 4 sinnum í viku á fullu á hlaupabrettinu í Laugum. Þar neyðist ég  til að horfa aftan á sveittan endurskoðanda hamast á stigavélinni og finna af honum lyktina.Fyrir þetta borga ég tugi þúsunda á ári.

Væri ekki einfaldara að fara út að hlaupa, fá frískt loft með því að klæða sig vel og spara pening?! Nei, alveg rétt, ég er í reglulegum sparnaði í greiðsluþjónustunni og þarf ekki að spara meira. Ég er í greiðsluþjónustunni til þess að þurfa ekki að fara í bankann. Auk þess fæ ég nægt frískt loft þegar ég fer og sæki pítsu sömu stærðar frítt með. Ég kann nefnilega ekki við að sýna leti og fá hana senda frítt heim, fyrir utan að það er svo flókið að hringja úr farsímanum mínum.

Ég er ekki karlremba, eða mér finnst það alla vega ekki.

Ég elska og virði konuna mína, móður mína, tengdamóður og ömmu. Ég ber virðingu fyrir samstarfskonum mínum og konum almennt. Mér finnst að starfsmenn (konur og karlar) eigi að fá sömu laun fyrir sömu störf svo framalega sem að þeir skili báðir sama tímafjölda eða skili jafnmiklu af sér í hverjum mánuði.

Semsagt, það skiptir mig engu máli hvort starfsmaður pissi sitjandi eða standandi. Starfsmaður er starfsmaður og fyrir mér kynlaus vera sem starfsmaður.

Ég er semsé búinn að færa rök fyrir því  að ég telji mig ekki karlrembu. Að þessu sögðu þá finnst mér pirrandi að hlusta á að það vanti fleiri konur á þing eða fleiri kvenkyns ráðherra! Mér finnst að líta beri á þingmenn og ráðherra sem kynlausar verur sem ber að kjósa fyrir þá hugsjón og þeim áhuga sem viðkomandi hefur á samfélagslegum málefnum, hvort sem viðkomandi pissar sitjandi eða standandi.

En það er oft eins og karlmenn megi ekki hafa neikvæðar skoðanir á konum. Þeir hinu sömu eiga það á hættu að verða fyrirvaralaust stimplaðir karlrembur.

Stundum finnst mér kona glæsileg og stundum drusluleg, stundum finnst mér kona virka heimsk, önnur greind. Alveg eins og mér finnst sumir karlmenn glæsilegir og aðrir druslulegir, sumir heimskir, aðrir greindir. Eitt eigum við öll sameignlegt, við erum öll einstaklingar og verðum alltaf dæmdir sem slíkir. Alveg er ég samt viss um að einhver lesi þessa grein og hugsi með sér, “hann segist ekki vera karlremba, en samt er hægt að lesa kvenn-fyrirlítningu á milli línanna í þessari grein!”. Nei, það er ekkert á milli línanna.

Eitt má ég þó til með að gagnrýna. Dömubindi. Af hverju voru dömubindi kölluð “bindi”. Þetta er heilagasta spariklæði okkar karlmanna. Dömubindi og herrabindi eru eins ólík og hugsast getur. Er dömubleyja alveg off?

Til hamingju með daginn Konur.

p.s. ég á karlkyns vin sem pissar alltaf sitjandi.

Ótrúlegt að blaðamenn sjái ástæðu til að gera úttekt á bílaflota Ráðherrana okkar.

Það er alltaf verið að bera Ísland við hinar og þessar þjóðir í hinum og þessum málum. Síðan er ekki haft fyrir því að skoða bílaflota ráðherra annarra landa í úttekt á þeim bílaflota sem hér á landi er.

Hvað haldið þið að margir Forsætisráðherrar aki um á óbrynvörðum bíl í heiminum? Hvað haldið þið að brynvarinn bíll kosti?

Síðan er ótrúleg umræða um að ráðherrar okkar þurfi ekki að hafa bílstjóra, heldur geti alveg ekið og lagt sínum bílum eins og við hin. Ég veit ekki með ykkur, en ég vinn í miðbæ Reykjavíkur og ef að ég hefði bílstjóra, þá væri vinnudagurinn minn ca. svona 1 klukkustund lengri í framkvæmdum.

Ég vona bara að Ráðherrar okkar fái nægilega mikla aðstoð í því sem þeir geta notið aðstoðar, og einbeiti sér að því sem að skiptir máli.

Sumir blaðamenn ættu að leggja aðeins meiri vinnu í greinarnar sínar, fyrir utan að stundum er í lagi að taka jákvæða "vinkilinn" á hlutina. Eins og þessi grein sem að ég sá um daginn. Það hefði verið hægt að fjalla um hvað okkar Ráðherrar á Íslandi væru ódýrari í rekstri en þeir á Norðurlöndunum eða í Frakklandi.

Síðan er alveg efni í heila grein í að tala um hvað öll pólitísk umræða á landinu er neikvæð. Það er eins og góðu málin og árangurinn sem að stjórnmálamenn ná (óháð flokkum) sé bara ekki frétt. Það er eins og fréttamenn séu alltaf að leita uppi það sem ekki er nægilega gott. Já, alveg rétt. Fréttamenn eru í raun ekki fréttamenn lengur, þeir eru 4-valdið og eiga að veita stjórn landsins aðhald í einu og öllu. Ég er sammála því að fréttamenn eiga að veita aðhald, en þeir verða að gera sér líka grein fyrir því að þeir hafa líka áhrif á ánægju og óánægju í samfélaginu.

Ekki öfunda ég ráðherra með 900 þús. á mánuði sem að ekur um á lánsbíl fyrir 9 milljónir og þarf í staðinn að vera undir stöðugu nálarauga pirraðra blaðamanna.

Ímynd blaðamanna er ekki nægilega góð, því þessi stétt þarf að njóta virðingar og trausts. Það eru alltof neikvæðar kannanir að koma inn gagnvart blaðamönnum og trúverðugleika.

Forræðishyggja hefur verið mikið í umræðunni undanfarin ár.

Oftast er talað um þetta í samhengi nýrra laga og reglugerða. Við sem erum foreldrar þekkjum þetta, því að við erum sífellt að vara börnin okkar við.

“Passaðu þig á svellinu, það er hált, þú dettur og meiðir þig!” Barnið fer ekki út á svellið og kannski fermist það án þess að hafa nokkru sinni dottið á svelli. Það eina sem barnið veit er að það er vont að detta, annars veit það ekki hvað “detta” er.

Semsé, barnið þekkir umbúðirnar en ekki innihaldið. Þetta er meira vandamál en margir gera sér grein fyrir, þ.e.a.s. forræðishyggjan. Hún er að skemma heilu kynslóðina.

Foreldrar í dag, eru ákveðnir í að veita börnum sínum allt það besta sem þeim var ekki veitt í æsku, þeir ætla líka að vera með í öllum áhugamálum barnanna, mæta á fótboltaleiki, fimleikaæfingar og reyna að verða vinir barnanna og vina þeirra. Síðan eru foreldrarnir svo stoltir með barnið sitt af því að það skoraði í fótboltaleiknum að auðvitað þarf að verðlauna fyrir slíkt.

Börn í dag eru sífellt að fá verðlaun fyrir hluti sem í raun á ekki að verðlauna fyrir. Hrós, er nefnilega alveg nóg oft á tíðum. Frændi minn var t.a.m. á fótboltamóti og lið hans hafnaði í 5 sæti á mótinu. Það var fínn árangur í sjálfu sér. En eftir mótið var alveg tilefni til að setja nýtt markmið að ári, hafna í 3-4 sæti næst og gera aðeins betur. En nei, frændi minn kom rosalega ánægður með lífið, því að hann fékk líka gullpening eins og allir á mótinu. Sigurvegararnir fengu ekkert meira.

Ég vil ekki virka harðbrjósta, en er lífið svona eins og þetta mót? Þurfum við ekki að láta börnin okkar takast á við hluti eins og höfnun, metnað, eigin ábyrgð og eigin markmið. Lífið er svo miklu óréttlátara en Pollamót í fótbolta.

Þó svo að lífið sé leikur, þá er munurinn á þeim leik og knattspyrnuleik sá að fimmta sætið fer ekki heim með verðlaun.

Það sem ekki kom fram í fréttinni um heimsókn Stefáns til Benedikts Páfa voru litlu samtölin og hversdagslegu orðaskiptin sem fór þeirra á milli.

Það kom m.a. fram að nunnurnar í Hafnarfirði væru mjög ánægðar með vistina þá Íslandi, það er víst aðeins eitt sem að pirrar þær í fari Íslendinga og það eru bílastæðamálin fyrir utan klaustrið. Þeim finnst við Íslendingar leggja oft bílunum okkar fyrir framan klaustrið, þar sem almennt er bannað að leggja bílum. Páfi spurði Stefán út í þetta og Stefán lofaði að skoða málið og senda honum tölvupóst um hæl. 

Páfi spurði síðan óvænt frétta af Eðvarði Þór Eðvarðssyni sundkappa. En Benedikt var víst mikill áhugamaður um sund í 25m. laug hér á árum áður og var víst mikill aðdáandi Eðvarðs. Stefán kom alveg af fjöllum og vissi síðast af Eðvarði að kenna sund í Keflavík. Annars þyrfti hann að kynna sér þetta betur.

Heimsóknin endaði síðan með því að Stefán skildi eftir nokkra Opal pakka, grænan, rauðan og bláan (sem var sérstaklega útbúinn fyrir þessa heimsókn). Benedikt var afar þakklátur og ætlar að gæða sér á þessu um næstu helgi.

Það er nauðsynlegt að fá líka litlu fréttamolanna sem að fylgja svona heimsóknum. Þetta eru jú allt bara venjulegir menn eins og við. 

	Afhenti páfa trúnaðarbréf
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt